KAŻDA MNIEJSZOŚĆ NARODOWA lub wyznaniowa wzbudza zainteresowanie swą odrębnością kulturową i obyczajową. Tak też się dzieje w przypadku żyjących od ponad dwu wieków na Suwalszczyˇnie Rosjan, których ze względu na wiarę nazywa się staroobrzędowcami lub starowierami. Społeczność ta stanowi odłam Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Na początku drugiej połowy XVII wieku w Cerkwi rosyjskiej doszło do reformy, która miała na celu likwidację różnic, jakie ją dzieliły od prawosławnego Kościoła Wschodu (bizantyjskiego). Reforma dotyczyła nadto ujednolicenia (usunięcia przeinaczeń) tekstów świętych ksiąg. I to właśnie stało się zarzewiem burzliwych kontrowersji. Część duchownych i wyznawców sprzeciwiła się poprawianiu ksiąg. W Cerkwi doszło do rozłamu (raskołu), a w jego następstwie do bezprzykładnie okrutnych - za poparciem carów - prześladowań zwolenników "dawnej wiary", starych ksiąg, ikon i obrządków. Prześladowani szukali schronienia w najdalszych zakątkach carskiej Rosji, jak i poza jej granicami. Wśród wielu krajów, znaleˇli także azyl na Litwie i w Polsce. Dość powiedzieć, iż tylko na terenie obecnej Suwalszczyzny założyli kilkanaście wsi. Stąd w XIX wieku przenieśli się częściowo na Mazury. Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej byli deportowani do Rosji. Nie wszyscy powrócili w rodzinne strony, toteż ta społeczności znacznie zmalała. Obecnie na Suwalszczyˇnie żyje nieco powyżej sześciuset starowierów. Zwarte ich skupisko to jedynie wieś Gabowe Grądy na ziemi augustowskiej oraz Wodziłki, wieś w Suwalskim Parku Krajobrazowym. W obu tych wsiach staroobrzędowcy mają molenny (cerkwie), podobnie jak i w Suwałkach, gdzie mieści się Rada Naczelna Staroobrzędowców w Polsce. Wyznanie to jeszcze przed wojną zostało oficjalnie uznane przez państwo polskie jako Wschodni Kościół Staroobrzędowy (nazwa obecna: Staroprawosławna Pomorska Cerkiew Rzeczypospolitej Polskiej).
Religia zabrania starowierom używania alkoholu i palenia papierosów, nakazuje natomiast nosić brody. Młodzi nie przestrzegają jednak tych wskazań. W domach - niegdyś drewnianych - poczesne miejsce w rogu pokoju, od strony wschodniej, zajmuje ikona, ustawiona na szafce, w której znajdują się: krzyż z ośmiobocznym szczytem i święte księgi. Staroobrzędowcy dbają o higienę ciała, toteż korzystają często z łaˇni, nazywanych bajniami (rosyjskie: banie). W pracy mężczyˇni słynęli jako znakomici cieśle, budowniczowie ciepłych chat i mistrzowie w obróbce drewna. Kobiety zajmowały się tkactwem i uprawą lnu.
Staroobrzędowcy z Polski należą do odłamu bezpopowców, to znaczy, że obywają się bez duchownych (popów). Rolę tę spełnia tzw. nastawnik - osoba ciesząca się wśród wyznawców autorytetem i znajomością obrządku liturgicznwego. Wierni nie uznają sakramentu małżeństwa. Chrzest dziecka odbywa się przez trzykrotne zanurzenie w wodzie. Zmarłych chowa się ubranych na biało.

Wieś staroobrzędowców Wodziłki znajduje się 2 km od drogi asfaltowej z Jeleniewa do Przerośli. Od przystanku autobusowego Szeszupka prowadzi droga żwirowa do Szeszupki (500 m), skąd należy się skierować na północ za znakami szlaku czerwonego. W Wodziłkach jest do obejrzenia molenna (cerkiew) oraz cmentarz staroobrzędowców.
Aby trafić do wsi staroobrzędowców Gabowe Grądy należy od szosy Augustów-Białystok w Białobrzegach skręcić w prawo, na Promiski i Dębowo. Po 2,5 km, na skrzyżowaniu, skręcamy w prawo i po 300 m stajemy przed molenną i cmentarzem. W głębi droga do wsi. Z Augustowa przez Gabowe Grądy prowadzi szlak zielony (do Lipska).
Trzecia molenna znajduje się w Suwałkach, przy ul. Sejneńskiej 21a. Obok, w budynku parafialnym, jest siedziba Naczelnej Rady Staroobrzędowców w Polsce (tel. 566 49 92).